Ik ben geen klusser. Dat is niet handig. Want er moest een terrasverwarmer aan de muur. Maandag bracht de pakketpost ’t pakje. Daar waar de handige Henkies en Ingrids met een twinkeling in de ogen meteen met een enthousiaste dadendrang de bevestigingsbeugel, muursteun, moertjes en keilbouten uit de verpakking halen, daar laat ik het pakje eerst een paar dagen in een hoekje. Er is tenslotte nog tijd genoeg. Pas met de kerst moet ie z’n werk doen.
We hebben beredeneerd dat buiten op het terras de ontvangst van onze dochter nagenoeg coronaproof zal lukken. Míts er wat extra verwarming is. Donderdag is D-day. Het pakje gaat open. Het kan niet moeilijk zijn. Iedereen kan het toch? Maar juist bij mij missen er steeds schroeven, passen delen niet op elkaar of erger ik me lam aan de onbegrijpelijke instructie of de gekozen ingewikkelde manier.
Terwijl ik de onderdelen uit de doos haal neemt echter m´n zelfvertrouwen toe. Een zakje met bevestigingsmateriaal is het enige wat vragen oproept. Ik heb geen idee wat een keilbout is. Internet biedt uitkomst met het videootje “Keilbout bevestigen”, 38 seconden maar, en ik besef: “Dít gaat me lukken.”
Gewapend met klopboor, twee setjes betonboren en een hamer sta ik enkele minuten later bij de terrasmuur. Met het boortje 6 merk ik precies de plaatsen voor de bouten. Exact horizontaal wil ik ´m hebben. Met boortje 8 maak ik de gaten op de gewenste diameter. Dan de bout erin hameren, net als op het videootje. Maar als ik de bout voor het gat houd dan lijkt het gaatje me toch aan de kleine kant. Betonboren worden standaard geleverd in de maten 4,5,6,8 en 10 en ik zie dat de tien te groot is. En keilbouten voor een totaal incourante boormaat 9? Dat zal toch niet? Ik moet gewoon wat harder slaan! Hard erin hameren! Elke klap is raak, de muur trilt, maar de bout maakt slechts een vaag afdrukje rond het gat. Maar níet precies rond het gat. Iets te veel naar links. Ik zet de bout exáct midden op het gat. Ik focus me en haal uit met de hamer, mep en tref vól en hard!! Het hele huis trilt ervan, de keilbout kromt en m’n hartslag stijgt, want het gat is ongeschonden. Terwijl stoom uit m’n oren kringelt realiseer ik me: De historie herhaalt zich. Ik heb hier een terrasverwarmer met keilbouten voor boormaat 9. Chagrijnig pruts ik de gaten met boortje 8 telkens wat groter. Al met al een uur bezig voor vier boorgaatjes met een keilbout erin.
Uiteindelijk zit de muursteun wel onwrikbaar op de goede plek, maar besef ik eens te meer. Klussen is niks voor mij. Des te meer echter zal ik straks met de kerst en ouwejaar genieten van ons warme terras bij hopelijk een koude buitentemperatuur. En dan wel zo koud, dat er sterk ijs komt op de vaart voor ons huis. Liefst zó koud, dat het ijs op de kanalen en de meren óók sterk is. Dat we tochten kunnen rijden. En liever nog wedstrijden, tussen rietkragen, op natuurijs.
Ik hoop, dat organisatoren nu al bezig zijn met het in elkaar zetten van een coronaproof draaiboek voor een wedstrijd of een mooie schaatstocht. Dat ze proberen alle mogelijke zwakke plekken en wakken te dichten. Inschrijven op internet, meerdere starttijden, bij tochten misschien verschillende routes waardoor je gemakkelijk afstand kunt houden.
Ja echt, ik hoop vurig dat ze er zijn. Organisatoren met ondernemersgeest, net als mij maf van schaatsen en natuurijs, die in alle stilte koortsachtig zoeken naar mogelijkheden. Organisatoren met een VOC-mentaliteit, die beseffen dat hun functie bestaat bij de gratie van het organiseren.
Want afgelasten en sluiten, zo leert ons het afgelopen jaar, dat kun je wel aan de autoriteiten overlaten.
Jillert Anema schrijft maandelijks een column voor Proskating Magazine. Wil je die nooit missen, word dan lid.
