“Je bent zo goed als je laatste beeld”, zegt hij terloops wanneer hij zijn spullen weer bij elkaar raapt. Lenzen, tasjes, snoertjes, kabels, statieven en lampen. Niets is te veel wanneer je het vak serieus neemt. Het vak: sportfotografie. De fotograaf: Vincent Riemersma.
De beweging leerde hij kennen door het te zelf ervaren. Hij skeelerde bij de subtop, hij schaatste op regioniveau. Hield het met judo net voor de zwarte band voor gezien. Energie heeft hij nog altijd te over. Het wiebelende voetje onder de tafel, wanneer hij zijn foto’s op zijn laptop doorloopt, de fitnessapparaten die het moeten ontgelden, het fietsen met Eva, al dan niet met zijn zoontje Douwe in een karretje achter de racer. Maar vooral ontlaadt hij zijn energie door anderen de beweging te laten ervaren. In beeld.
Hij was werkzaam in de medische wereld, als klinisch fysicus. Fotografie was een hobby, zoals het skeeleren een hobby was. Maar Vincent doet dingen nooit half, dus stortte hij zich op de fotografie met de energie en passie die hem zo kenmerkt. Hij verdiepte zich, hij ontwikkelde ideeën, was nieuwsgierig, stelde ronduit vragen aan fotografen die meer wisten, hij experimenteerde. Hij maakte een fotoserie van de bestralingsstraat in de Daniel den Hoed-kliniek waar hij werkte. En die serie belandde pardoes op de Boston Globe Big Picture, een wereldpodium waar iedere fotograaf, doorgewinterde profs incluis, graag hun beeld zouden willen vertonen.
Hij besloot ‘het een jaar te gaan proberen’. Te leven van zijn beeld. Het schaatsen als basis, en van daaruit uitbouwen. Of het zou lukken wist hij niet, hij was zelfs wat onzeker. ‘Maar als ik het niet probeer krijg ik er zeker spijt van’, zei hij telkens.
Een fotokunstenaar
Het kenmerkt hem. Geen grote mond dat hij het allemaal wel weet, maar observerend, niet perse zeker van zijn zaak. Maar vanuit die onzekerheid gaat hij aan de slag, onderzoekt, analyseert, bedenkt ideeën en voert die uit, hoe dan ook. En daarbij laat hij zich door niets tegenhouden en neemt hij zich geen blad voor de mond. Want als hij denkt dat iets niet klopt zal je hem horen ook. Dat is zijn hart voor de fotografie. Het allerbeste, niets meer, niet minder. Dat betekent grenzen verleggen. Investeren, boos worden en oprecht blij zijn.
Mooiste sportfoto
Het leverde hem de onderscheiding voor de mooiste sportfoto op en de categorieprijs van de Zilveren Camera. Het beeld: een dronefoto van de marathonschaatsers tijdens de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Het is een foto waar je naar blijft kijken. De schaduw van de schaatsers als illustratie van hun beweging, als Arabisch schrift gegraveerd in de ijzige ondergrond. Schaatsers als kleurige noten in hun eigen muziekbalk.
Hij is vereerd met die prijs, maar het is meer. Een man die nog maar drie jaar professioneel fotografeert, soms denkt dat iets hem niet lukt, maar nooit bij voorbaat opgeeft. Juist doorgaat totdat hij het wel te pakken heeft. Natuurlijk met tegenslagen, natuurlijk vervloekt hij wel eens een idee van een opdrachtgever. Om dan naderhand met beeld aan te komen, wat verwondering opwekt over wat hij naar voren haalt. Exact zoals níemand ernaar kijkt.
Zilveren Camera
Vrijdagavond dingt hij mee naar grootste prijs die er in de Nederlandse fotografie te winnen valt: de Zilveren Camera. Ook hier heeft hij zijn mening over klaar. Het is wat hem betreft een prijs die sportfotografie eigenlijk niet toe hoort te komen. Want er zijn toch zaken in de wereld die veel belangrijker zijn om vastgelegd te worden? Waar fotojournalisten hun leven wagen, zich in slangennesten begeven, in leeuwenholen en op randen van afgronden.
Vanaf de Weissensee vloog hij naar Nederland, om in Papendal zijn onderscheiding in ontvangst te nemen, de volgende dag vloog hij terug naar het strijdtoneel van de marathonschaatsers om de Alternatieve Elfstedentocht vast te leggen. Want het werk is niet alleen zijn werk, het is niet alleen zijn passie: het is wie hij is. Vincent is eveneens de huisfotograaf van Proskating en van onschatbare waarde voor het magazine. “Ik ben geen momentfotograaf”, zegt hij vaak. Hij bedenkt iets en dat gaat hij maken.
Het is niet dat Vincent het allerbeste van zichzelf laat zien, hij laat het allerbeste van zijn omgeving zien. Het is die blik van de kunstenaar die ons raakt. We zijn daarom buitengewoon trots dat de man die maandelijks ons magazine van passievol en onderscheidend beeld voorziet, met deze prestigieuze prijs ook erkenning van zijn fotograferende collega’s krijgt. Vincent, gefeliciteerd!
Team Proskating