We waren een vreemd allegaartje. Twee toch wel middelmatige schaatsploegen toerden in een schreeuwerig bespoten bus langs de ijsbanen van Nederland. Een groot deel van ons had nog moeite een wedstrijd uit te rijden, maar desondanks moesten we twee keer per weekend starten. Op zaterdagavond in de klassieke KSNB competitie en op zondagochtend in de topcompetitie voor de SBS kijker. Een heerlijke uitputtingsslag.
Het was ons eerste jaar. Het was het enige jaar dat we samen ten strijde trokken. Nou ja, samen….Jij was een vastberaden geboren winnaar, maar moest nog grote stappen maken om dit ook op het hoogste niveau te doen. Ik was een aanvalslustige harker die gekatapulteerd werd in de wondere wereld van het marathonschaatsen.
Langzaam leerden we elkaar een beetje kennen. De groep was zo groot dat het aantal lolletjes, conflicten en verlangens amper bij te houden was. Ik leerde dat ik na de wedstrijd uit je buurt moest blijven. Hoewel je van het collectief (waaronder een nog bleue Jorrit Bergsma, de wereldkampioen skeeleren Alain Gloor, de talentvolle Hermen van der Wal en de frêle Jan van Loon), meestal de beste resultaten haalde, was je na de wedstrijd doorgaans niet te genieten.
Je eiste het allerbeste van jezelf en stelde jezelf daarbij in het eerste jaar vaak teleur. Pas op de Weissensee leerde ik de relaxte Gary kennen. We waren kamergenoten in het luxe hotel Enzian. Met jaloezie keek ik hoe je elke avond ging slapen: je deed je oortjes in (waar je toen nog niemand mee zag), drapeerde je ruggelings op je bed en zonk weg in een vredige slaap.