Voor het eerst sinds jaren heeft Nederland een ijsdanspaar dat op internationale toernooien uitkomt: Chelsea Verhaegh en Sherim van Geffen. Waar de gemiddelde Nederlander wel bekend is met de Suzanne Schultings en Sven Kramers, beoefenen Chelsea en Sherim in de anonimiteit en met mini-budgetten topsport. Ondertussen halen ze mijlpalen waarvan ze niet durfden te dromen. Dit seizoen schaatsten ze voor het eerst de limiet voor de Europese Kampioenschappen (vanwege corona afgelast) en reden inmiddels ook de limiet voor de Wereldkampioenschappen. Nu durft het jonge ijsdanspaar langzaam ook te dromen van dat toernooi dat alles overstijgt: de Olympische Spelen.
Dit interview verscheen eerder in Proskating Magazine. Van 25 t/m 27 februari wordt in Den Haag de Challengecup verreden, waar ook Verhaeg en Van Geffen aan meedoen.
Vanwege de coronamaatregelen is het interview telefonisch. Meteen is duidelijk dat ik hier met twee mensen spreek die goed op elkaar zijn ingespeeld. Als Sherim antwoordt, vult Chelsea naadloos aan en andersom.
Allereerst, voor de onwetenden onder ons. Wat is het verschil tussen ijsdansen en kunstrijden?
Sherim: “Nou Chelsea, leef je uit..” Chelsea steekt enthousiast van wal: “IJsdansen valt onder kunstrijden, het is naast paarrijden een discipline die je samen uitvoert. Bij paarrijden springen ze veel meer. IJsdansen is een hele andere wereld. Het is meer als ballroom dancing. We vertellen een verhaal.”
Dus het is minder acrobatisch?
Chelsea: “Nou.. dat is wel veranderd, wij doen ook wel acrobatische lifts waarbij mensen denken: ‘Hoe doen ze dat?’. Maar ik word niet weggeworpen door Sherim, zoals in paarrijden gebeurt.” Als vijfjarig meisje zag Chelsea (nu 20) voor het eerst een ijsdansshow. De overdadige kostuums, lichtjes en sierlijke dansers maakten grote indruk op haar. Ze ging op kunstschaatsen en werkte zich langzaam als solorijdster op tot een kunstrijdster van internationaal niveau. Voor Sherim (27) verliep het anders. Hij begon pas op zijn veertiende met kunstrijden.
Hoe zijn jullie gaan ijsdansen?
Sherim: “Er zijn periodes geweest dat ik schaatsen niet leuk meer vond, ik kwam in de put te zitten. Ik wil graag snappen wat er gebeurt. Als er iets wordt gezegd door een trainer wat ik niet kan verklaren, dan is het voor mij niet te doen. Mijn voormalige coach was ook mental coach. Hij stelde voor om ijsdansen te proberen. Chelsea en ik begonnen één keer per week, gewoon om eens te kijken hoe het was. Al snel maakten we de keuze er echt helemaal voor te gaan.”
Hoe heeft het ijsdansen je geholpen?
Sherim: “Enorm veel. Ik heb het plezier weer gevonden. En ik heb dingen bereikt die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik dacht altijd: ‘Ja, Sherim, je bent op je veertiende begonnen. Niet teveel dromen over wat je nog kan bereiken’. Maar nu hebben we gewoon de puntenlimiet voor de Europese Kampioenschappen gehaald! Ik heb het gevoel alsof ik rechter op sta. Het heeft vertrouwen gegeven. Zo van, we zijn echt goed bezig op deze manier. We zien het nu voor ons ogen gebeuren.”
Jullie zijn ook een stelletje…
Er klinkt hard gelach vanuit de telefoon.
Niet?
Sherim: “We horen het wel vaker. Maar we zijn alleen partners op het ijs.” Chelsea: “Je ziet elkaar iedere dag, komt samen in allerlei situaties terecht. Sommige topdansers hebben ook ‘marriage counseling’. Eigenlijk is het een compliment om te horen. Het betekent dat de chemie die we op het ijs hebben ook overkomt.”
Sherim: “Chelsea heeft wel een hele grote plaats in mijn leven.”
Chelsea: “Je bent bijna familie voor me soms, ik zie ze minder dan jou eigenlijk.”
Sherim: “Elke dag vijf, zes uur. Dan kan er weleens een botsing plaatsvinden. Als het even niet loopt zitten we na de training gewoon heel gezellig stil in de auto, met de radio hard aan.”
Chelsea lacht: “Goed praten helpt. Je wil allebei zo graag, we hebben zoveel doelen en dromen. En we hebben geen trainer, we trainen elkaar. Dat is niet altijd makkelijk. Maar we komen er elke dag goed uit.”
Wat vinden jullie elkaars sterke punten?
Sherim: “Chelsea is heel goed in organiseren. Zij regelt welke ijsbanen we naartoe gaan, hoeveel uur we trainen. En ze kan met heel weinig iets heel moois neerzetten. Ze zet een muziekje aan en met een paar passen maakt ze een hele kür. Die skill hebben weinig schaatsers.”
Klinkt bijzonder.
Sherim: “Zeker. En heel frustrerend af en toe. Dat zij met een paar aanwijzingen zoiets moois neerzet en ik af en toe maar zit te klungelen, niet te geloven.”
Chelsea: “Sherim is een enorme steun, daar ben ik dankbaar voor. En hij heeft een analytisch vermogen en precisie wat in ijsdansen heel belangrijk is. Hij houdt van die complexiteit. Als ik met mijn hoofd met honderd andere dingen bezig ben, dan haal ik daar veel support uit.”
Sherim lacht: “Dit antwoord is boven mijn verwachting!”
Chelsea vervolgt: “We zijn heel anders begonnen. Ik reed al internationale wedstrijden en hij niet. In al die jaren heb ik hem zó zien ontwikkelen, ook buiten het schaatsen.”
Sherim: “Voorheen kregen mensen me echt een vliegtuig niet in. Ik zou nooit met de bus gaan, ging liever van Arnhem naar Nijmegen lopen bij wijze van spreken. Ik had met dat soort dingen moeilijkheden. Sinds we samen schaatsen ouders herkennen mij niet meer terug, in positieve zin.”
Kunnen jullie rondkomen van het schaatsen?
Sherim: “Nee, rondkomen is überhaupt geen optie, we krijgen er niet voor betaald.”
Chelsea: “We betalen alles zelf. Ik studeer nog, heb wat studie-financiering. We doen veel aan crowdfunding, dat helpt af en toe. Er zijn momenten dat mensen gul zijn.”
Sherim: “En ik zit in een uitkeringssituatie.”
Om even een beeld te krijgen. Wat moeten jullie allemaal betalen?
Chelsea: “Het reserveren van ijsuren. En ongeveer 200-300 kilometer in de auto elke dag, dat hakt er ook wel in.”
Omdat je de ijsbanen moet opzoeken?
Sherim: “Ja. Vanmiddag trainen we in Dordrecht, dat is 100 kilometer rijden. Het is soms zoeken naar trainingsuren. We trainen overal: in Haarlem, Hoorn, Utrecht, Nijmegen. Gelukkig denken veel ijsbanen met ons mee, zij zijn schappelijk. We kunnen het niet betalen om 200 euro per uur te betalen, en dat drie uur per dag, zes dagen in de week. Soms trainen we op recreatie-uren.”
Chelsea: “Daarnaast heb je een coaching fee, trainerskosten. Trainingen zoals ballroom en ballet. Een set schaatsen is al zo’n 1000 euro en kostuums zijn behoorlijk duur. En dan de wedstrijden. Onze wedstrijd in Minsk werd niet vergoed door de schaatsbond, daar waren we met coronatesten, entry fees, hotelkosten en eten aardig wat aan kwijt.”
Dat tikt aardig aan…
Sherim: “Toen we begonnen was dat wel een ding. Het is eigenlijk wonderbaarlijk, ik weet niet hoe we het iedere maand redden.’
Chelsea lacht: “Met goed nadenken en veel support om ons heen lukt het wel. In augustus konden we naar Finland om een maand met topparen en coaches te trainen. Daar had iemand heel gul voor gedoneerd en we konden bij een vriendin logeren. Zonder die hulp is het voor ons niet haalbaar om de sport te beoefenen. Daar zijn we heel dankbaar voor. Als we wat meer sponsoring vinden, willen weer terug naar Finland. Wie weet wat we dan kunnen bereiken, als je ziet wat we nu al gehaald hebben zonder trainer.”
Er is dit jaar heel veel gebeurd, met de coronapandemie en lockdowns. Hoe zijn jullie daar-mee omgegaan?
Sherim: “Toen we niet konden schaatsen hebben we skates gehaald en getraind op stenen veldjes, om in shape te blijven.”
Chelsea: “We zijn ook meer ballet en dans gaan doen. Dat doen we soms te weinig omdat we zoveel in de auto zitten op weg naar ijsbanen.”
Was het moeilijk om je te blijven motiveren?
Chelsea: “Soms wel. Die trainingsstage in Finland gaf een boost. Maar in oktober kregen we een zwaar ongeluk, terwijl een maand later onze eerste wedstrijd al was. Ik viel hard bij een training, waarbij ik een hersenschudding op liep en bloedingen in mijn gezicht. Ik voelde me heel lang niet klaar voor de wedstrijd. Moet ik dit wel doen? Sherim heeft me daar doorheen gesleept. Je staat er samen voor.” Dat is wel een groot verschil met solo rijden.
Sherim: “Als solorijder stond ik soms te trillen op het ijs, wat doe ik hier? Als ik samen met Chelsea het ijs op stap is het simpel. Ik kijk haar aan en focus me op haar. Mijn spanning is weg omdat ik weet, ik moet hier voor mijn partner zijn. Ik sta veel sterker in mijn schoenen omdat ik er niet alleen voor sta.”
Tekst: Jessica Merkens