Het is geduldig volk, dat schaatsvolk. Een schaatser kan wachten. Een zomertje wachten op het eerste kunstijs is kinderspel, een jaartje of vijf op een weekje natuurijs in eigen land is zo ongeveer de norm, om over de ultieme geduldoefening richting die Tocht in het noorden van Friesland nog maar te zwijgen… Zelfs de huidige corona-pandemie krijgt ze er niet onder.
Marathonschaatsers onderhouden hun lijf goed, trainen dagelijks, letten op het gewicht en nemen hun sport serieus, of het nu augustus is of midden januari. In de zomer zijn ze aan het Inline Skaten, doen aan wielrennen, gaan hardlopen of schaatsen gewoon door op het zomerijs. In de winter rijden ze wekelijks marathons’s, trainen veel op het ijs en doen er nog wat bij op de MTB. De enige plek waar je de marathonschaatser zelden aantreft is op natuurijs, om de simpele reden dat dit goedje schaars is.
Vorst ruiken
Maar onder dat vernis van geduld broeit het, daar gaat een slopende onrust onder schuil. De schaatser van de oudere stempel steekt vanaf november iedere avond z’n hoofd buiten om te snuiven of er al vorst aankomt en kan het al op drie dagen afstand ruiken. En de jongere generatie checkt halverwege de herfst 3 maal daags meerdere apps in de hoop dat er minstens 1 een hint geeft die duidt op nachtvorst, op een zweem van winter.
En dan, als het begint te vriezen, dan stort die façade van geduld compleet in. De uiterlijke onbewogenheid die de marathonschaatsers zo kenmerkt blijkt schijn. Ze beginnen schichtig te kijken: naar de lucht, naar de weerberichten, naar de thermometer natuurlijk, maar vooral naar het water. Want dat water dreigt te muteren in iets wat meer dan wat dan ook wordt gekoesterd door schaatsers. Dat water kon zo maar ’s stollen en de vorm aannemen van… natuurijs.
Het heeft één nacht gevroren en er wordt meteen geschaatst in Winterswijk https://t.co/o7UkvjHkAJ pic.twitter.com/Aeg7wK7U6I
— Omroep Gelderland (@OmroepGLD) November 30, 2020
Met de kop in de buitenlucht
Vanaf het moment dat het glinsterende goedje wordt waargenomen is het definitief gedaan met de ijzeren discipline. Geduld? Dat is voor mensen in de file. De meest ernstige gevallen weten zich al niet meer te beheersen en gaan met hun dure noren ondiepe watertjes op, of wagen zelfs hun leven op wat diepere polderplassen of bosmeertjes.
Anderen brengen het op nog een nachtje te wachten, maar ontkomen uiteindelijk toch niet aan die ijsdrang. Desnoods op een ondergesproeid baantje in Haaksbergen, Gramsbergen, Veenoord, Ammerstol of wie weet Winterswijk, het maakt niet uit. Als er maar met de kop in de buitenlucht geschaatst kan worden, het liefst onder een strak blauwe lucht die al in de middag over gaat in een sterrenhemel met een fel maantje.
Drang naar natuurijs
Vaak, ook nu weer, duurt het niet lang. Dan smelt het ijs, en daarmee de staat van opwinding van de schaatserliefhebbers. Het gezicht krijgt weer die geduldige, volhardende blik. Tot de volgende periode van kou. Want onder dat kalme uiterlijk, met moeite onderdrukt door bovenmenselijk geduld, daar sluimert die drang naar natuurijs. En die komt eruit, vroeg of laat. Al duurt het jaren. Schaatsers kunnen wachten, want zij weten welke beloning er uiteindelijk wacht.
Natuurijs Postcards 2020
Toch alvast het natuurijsgevoel gekregen? Beloon jezelf of anderen dan met dat echte natuurijsgevoel op een ansichtkaart: de mooiste foto’s van schaatsen op natuurijs van Vincent Riemersma met de beste teksten van Johan Boef op de achterkant. Mooi om te hebben, leuk om te geven, prachtig om te krijgen.
Zowel als set als een losse kaart. Juist in deze tijd! Bestellen doe je hier.
