“Die mensen hebben het zwaar, dus ik kan best nog wel even doorzetten”

Gepubliceerd op: 26/02/2025

DE SCHAATSERS VAN WEISSENSEE4KIDS ZETTEN ZICH NOG ÉÉN KEER IN VOOR HET GOEDE DOEL.

Ze zijn bijna niet meer weg te denken van de Weissensee: de schaatsers in het blauw- wit-oranje van Weissensee4kids. Het zijn sporters die rijden met een missie, ieder met een eigen verhaal, waarbij door de jaren heen al ruim anderhalf miljoen euro
is opgehaald voor kinderen met een moeilijke start. Dat doen ze komende winter nog één keer, daarna stopt het schaatsevenement met een inmiddels rijke traditie. Het levert bijzondere verhalen op van bevlogen deelnemers die allemaal hun eigen emoties hebben bij die tocht op het Oostenrijkse natuurijs. “Die mensen hebben het zwaar, dan kan ik best nog wel even doorzetten.”

Het is nog maar een jaar geleden dat Jochem Tichelaar betrokken raakte bij een auto-ongeluk. Hij leek er goed vanaf te komen, maar in de vakantie kreeg hij last van zijn bekken. Er bleek een abces te zitten, veroorzaakt door een staphylococcus-bacterie. Van een gezonde jonge vent, veranderde hij in een ziekenhuispatiënt die nog maar nauwelijks kon lopen. Hij zag van dichtbij hoe belangrijk Ronald McDonald Huis Zwolle was, al had hij het niet direct zelf nodig. “Als je heel ver weg woont en je wilt als ouders bij je kind zijn, dan is het wel heel handig.”

Meedoen aan de Alternatieve Elfstedentocht leek een onmogelijkheid, maar vader Andre had zich samen met Jochem nog vóór het ongeluk ingeschreven om namens Weissensee4kids mee te doen. Maar precies dat was waar Jochem zich aan wist op te trekken. Hoe ziek hij ook was, een ding wist hij zeker: hij wilde zo snel moge- lijk schaatsen. “Toen ik weer een beetje kon lopen en ik geen rolstoel meer nodig had, ben ik weer gaan schaat- sen. Eerst een kwartiertje, dan een half uurtje”, vertelt hij. Het bracht hem uiteindelijk toch op de Weissensee, waar hij in totaal 62,5 kilometer uit zijn herstellende lijf wist te persen. “Het was gewoon heel mooi en ik denk dat ik het wel goed deed. Ik was wel even kapot, maar ook wel trots denk ik”, zegt hij bescheiden.